μεσάνυχτα Σαββάτου,
ψέματα, σχεδόν μεσάνυχτα Σαββάτου...
μια αθώα βόλτα στη πόλη. ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει...
δρομάκια, σκοτεινά και ξαφνικά,
πέφτεις πάνω στο νεκροταφείο,
εκεί που πάνε όλα τα νεκρά παλιά σπέις
φλιππεράκια για άλλους, μηχανήματα για άλλους,
όπως και να τα λες...
ανακαλυψα που είναι. τα ψάχναμε όλα αυτά τα χρόνια.
είναι μαζεμένα το ένα πάνω στο άλλο, νεκρά να περιμένουν το χρόνο να τα πάει πίσω να ζήσουν τις ένδοξες στιγμές τους,
να ανακουφίσουν τα παιδιά που τα έσυραν οι γονείς τους σε κάποια βαφτίσια, σε κάποιο γάμο που δεν ήθελαν καν να πάνε,
να μαλλώσουν οι ροκόλοι ποιος θα παίξει πρώτος,
να περιπέξεις το μωρό που σουζει το μοχλό και πατά τα στρογγυλά κουμπιά ότι ενώ είναι στο demo το παιχνίδι ότι όντος παίζει...
δεν πάμε πίσω... πάμε μπροστά.
τα παιχνίδια είναι στο νεκροταφείο και μεις μεγαλώνουμε
το θέμα είναι πώς μεγαλώνουμε.
κλαίμε που τα αφήσαμε πίσω μας ή χαιρόμαστε που τα ζήσαμε;
με το ίδιο παρελθόν πως επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε το μέλλον;;
