τώρα αυτό το κινητό superman .....
δεν ξέρω κατά πόσο θα έπρεπε να παραπέμπει
σε έναν υπέρ ήρωα ο οποίος μοιάζει με τα περίπτερα του παναϊρκού του κατακλυσμού
ή αν θα έπρεπε να παραπέμπει στην πραγματικότητα.
η πραγματικότητα στην οποία αναφέρομαι είναι η μία και μοναδική εμπειρία της "ατσάληνης" του πρωινού σε συνδυασμό με το κινητό superman .
σε μια απλή καθημερινή και ανθρώπινη κίνηση να τοποθετήσω το κινητό, άλλως μόπαιλ, άλλως φορητό τηλέφωνο πάνω σε ένα τραπεζάκι, το είδα μπροστά στα μάτια μου να συμβαίνει.
η μουσική από την ταινία superman να ξεδιπλώνεται μπροστά μου, το κινητό μου να αλλάζει ρούχα στον τηλεφωνικό θάλαμο (τι ειρωνεία ε?!?! )
και για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου να το βλέπω,
αντί να πηγαίνει με το χέρι μου στο έπιπλο,
να πετά με την καπούδαν του υπο τον ήχο της μουσική (σουπερμααααν) για τόνωση του ίμειτζ (image)...
και δατς ίτ.
όπως σας είπα...για κλάσματα του δευτερολέπτου,
διότι στο ακέραιο του δευτερολέπτου παρολίγο να αρχίσει το part(y) με τα κλάματα...
αφού ανακάλυψα ότι ούτε κάπα να πετά είχε το κινητό τηλέφωνο,
ούτε μουσική υπόκρουση ενίσχυε την φάση.
η ατσάληνη, το κινητό και εγώ στο δωμάτιο...
κατακρίβεια το κινητό κάπου χαμέ μακριά μου, μετά απο τέτοιο πέταγμα...πέταμα...
μικρή διαφορά...μεγάλη η απόσταση
και η στιγμή της συνειδητοποίησης!!!
η ατσάληνη και εγώ χωρίς καμιά αμφιβολία είμαστε ένα και το αυτό....
και η ατσάληνη του πρωινού είναι και πολύ κινητό superman αμα λαχει να πούμε...
καλημέρα!!!!
