Επειδή περνούν οι μέρες και χάθηκα με τους φίλους μου και τους δικούς μου λόγω πολλών διαβασμάτων και παραδόσεων και άστα λα βίστα μπέιμπι....
ανακάλυψα ότι τελικά και από το μπλοκ μου το αγαπημένο χάθηκα...
Υπάρχει μια τάση στο πανεπιστήμιο να σε σπρώχνουν να ασχολείσαι με αυτό 20 ώρες το 24ωρο,
και αν κάτι συμβεί και είναι λιγότερες οι ώρες, τότε αυτόματα δεν ενδιαφέρεσαι για αυτό....
μέχρι να κουραστείς τόσο πολύ ώστε οι 8...9..10...12 ώρες δουλείας να σου φαίνονται ικανοποιητικές αφού (ΚΑΠΟΤΕ) δεν έχεις να κάνεις δουλειά στο σπίτι....(ΕΙΠΑΜΕ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ, ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ....φιλάκια συγκεκριμένα, όχι να τα οικειοποιηθούν άλλοι..απαγορεύεται. έχω πιστοποιητικά!!!)
Και αφού ασχοληθείς με αυτό...και κάποτε πάρεις χαρτιά...και ότι να 'ναι αυτό που θεωρείται απαραίτητο, θα ανακαλύψεις ότι δεν είναι αρκετό....και τα απαραίτητα αναθεωρούνται συνεχώς.
Πιστοποιητικά διάφορα, εκτός αυτό του θανάτου απαιτούνται για να κάνεις "πράγματα" στη ζωή σου. Αν δεν έχεις αυτά, τότε είσαι ένα τίποτα που πλέον σήμερα αναγνωριζόμαστε μόνο από το περιεχόμενο του καροτσιού με τα χαρτιά που πρέπει να κουβαλούμε.
Πιστοποίηση ότι γεννηθήκαμε,
πιστοποίηση ότι πάμε σχολεία... ότι τα τελειώσαμε,
ότι αγοράσαμε πιάτα,
πιστοποίηση ότι δεν έχουμε όλα τα πιστοποιητικά,
πιστοποίηση ότι θα πάρουμε τα πιστοποιητικά,
πιστοποίηση στον εαυτό μας....σχεδόν καμία, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις που καταφέρνουν και επιβιώνουν χωρίς πιστοποιητικά με δυσκολία.
Μετά απορούμε για την καταστροφή του πλανήτη....τόσο χαρτί ρε παιδιά....
και δεν είναι καν ανακυκλωμένα τα πιστοποιητικά....
πιστό ποίηση καμία...
