Στο σχολείο γενικά πέρασα τέλεια.
Όλα τα χρόνια, όλες τις τάξεις.
Εν να μου πείτε τωρά, εν που είσαι όμορφη,
εντάξει ναι,
άλλα μια άλλη κοπέλα
(η οποία ήταν και αυτή μισή μισή στην καταγωγή σαν εμένα)
ήταν wow, πανέμορφη, γλυκιά, και πολλά κυπραιοφατσουλα
και "επεριπέζαν με" είπε μου μετά από χρόνια, "συνέχεια".
Εντάξει τωρά που αναλύω, θυμούμαι κάτι μούγιες που ήρταν να βουίσουν τα αυτιά μου
αλλά με ένα ξουξου φυγαν.
Βρείτε το βίντεο είναι πολύ συγκινητικό, κλάμα που το πρωί για το μέλλον των παιδιών μας...
Τωρά κανεί πελλάρες. Εξέφυγα.
Εβλεπα το βιντεο που λέτε με τον Καπουτζίδη και συνειδητοποιηση οτι θελω πολλά
να πατήσω ενα τέτοιο κουμπι.
ENA μεγάλο καμπυλωτό,
να εφαρμόζει η παλάμη και την ώρα που το πατάς,
να κάμει ΤΖΙΑΚ.
Ένα μεγάλο γεμάτο ήχο, να παίζει δυνατά το Insomnia ή το we will rock you
αν γυρίσει και την καρέκλα μου
ακόμα καλύτερα,
αν καθαρίζει και το σπίτι μου
ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Dare to dream!!!
ps: για τον bunksy να τα πούμε μετά
