Πλέον δεν τις κόβω ΠΟΤΕ

Η ετικέτα είναι ένα χαρτάκι πάνω στα διάφορα αντικείμενα, που μας δίνει διάφορες χρήσιμες πληροφορίες.Κάποτε τις κόβουμε, και κάποτε όχι. 

Πλέον δεν τις κόβω ΠΟΤΕ.

Η ετικέτα μπορεί να σου δώσει οδηγίες πλυσίματος, κατασκευής, χώρας προέλευσης, είδος κλωστής που είναι ραμμένο, πλαστικό που είναι κατασκευασμένο, σε χίλιες γλώσσες, σε χίλια σήματα/σχήματα και σε όλες αυτες οι πληροφορίες σε πολύ μικρά χαρτάκια.

Και όμως δώστε λίγη σημασία σε αυτό το άχρηστο χαρτάκι...

Μια μικρή ετικέτα μπορεί να σου δώσει απο 20 λεπτά μέχρι 1 ώρας ηρεμίας.

Μπορεί να έχεις μια κούτα γεμάτη παιχνίδια, και το βρέφος, μέχρι 1μιση χρονων, μπορεί να προσηλωθεί στην κάθε ετικέτα, παιχνιδιού, μαντηλιάς ή φανέλας (φορημένης ή μη) μέχρι και 1 ώρα...

NNαι κυρίες και κύριοι, ΜΗΝ κόβετε τις ετικέτες. 

Είναι οντως χρήσιμες.

εξέλιξη της χελωνότητας

Το ότι εξελίχτηκε ο άνθρωπος και όχι οι χελώνες
ήταν θέμα τύχης και όχι μυαλού.

Είμαι σίγουρη ότι οι επιστήμονες που μελετούν τα παράλληλα σύμπαντα,
σε κάποια φάση θα δώκουν πάνω σε versions της γης με κατι ρεμάλια χελώνες, 
που περπατούν στα δύο, 
σερφάρουν στο ιντερνετ
φέρονται απαίσια η μια στην άλλη, 
κάνουν duck face

και γυμνισμό στις παραλίες χωρις το καβούκι τους.

Μπύρα ή κρασί πριν το διαβάσεις.(knock knock jokes)

Επειδή σήμερα ότι γράψω βγαίνει μου σε μουρμούρα (εσβησα  5 κείμενα ως τωρα) είπα να βρώ ένα έτοιμο αστείο... και θυμήθηκα αυτές τις χαριτωμενιες *για να μεν πω   ~@#$^


knock, knock
who's there

Ρε μα χάνει ο κόσμος? ολόκληρη χώρα γελά με τούτα!!! 
ολόκληρη μεγάλη χώρα που επηρεάζει και όποιον ξέρει αγγλικά?

βρήκα ένα site με τα καλύτερα... 
ενιγουέι, όποιος εν μεθυσμένος η ώρα δέκα το πρωι μπορεί να τα απολαυσει...
οι υπόλοιποι, ας προβληματιστούμε.


-Knock knock.
Who’s there?
Robin.
Robin who?
Robin you, now hand over the cash.


-Knock knock.
Who’s there?
Cash.
Cash who?
No thanks, I’ll have some peanuts.


-Knock knock.
Who’s there?
Boo.
Boo who?
No need to cry, it’s only a joke.


εντομεταξύ, κάτι γίνεται... Νοιώθω ένα μειδίαμα χαμόγελου στο πρόσωπο μου... 
έχουν δυνάμεις γενικής αποβλακωποίησης αυτα τα jokes...
νιωθω το Είναι μου να αποσυντίθεται... 

Τέλος, δεν διαβάζω άλλα.

τζιντο ποστ με τους τρόπους δροσιάς και την ιδανική ταχύτητα

Όταν είναι πολλή ζέστη, καλή ζεστή ώρα, συνέχεια στην Κύπρο, 
προσπαθούμε να δροσιστούμε με διάφορους τρόπους.

Κάποιοι τρόποι κοστίζουν, άλλοι  πολλά, άλλοι ελάχιστα και άλλοι είναι δωρεάν.

Το αγαπημένο όλων, πλην της πούγκας (τζέπης) είναι το air conditioner*.
Μετά έχουμε τους απλούς και αποτελεσματικούς ανεμιστήρες, βεντάλιες, τετράδια, πρόγραμμα παράστασης, ό,τι βρεθεί να ανεμίζει,
έναν μισθωτό να μας κάνει αέρα με το φύλλο της φοινιτζιάς (φοίνικας) σε αργή κίνηση και ύφος αγελάδας...
(αλήθεια τώρα, τούτο το hollywood είναι ΟΤΙνάναι)
και φυσικά, βούτημα στη θάλασσα, ειδικά όταν η πόλη σου έχει 
παραλία και όχι τον Βρωμαΐκό**.

Υπάρχει και ένας άλλος τρόπος για δροσιά: 
Περπατάς.
Γρήγορα αλλά όχι πολύ ώστε να ζεσταθείς, ούτε και πολύ αργά ώστε να μείνεις στατικός. 
Τεντώνεις το πρόσωπο προς τα έξω σαν τα περήφανα πανιά του ιστιοφόρου, έτοιμο να αρπάξει τον αέρα και να τον μετατρέψει σε ζωή (τύπου video game -  πιάνω ζωές).
Και φυσικά μπορείς να το κάνεις οπουδήποτε, φτάνει να έχει σκιά.

δοκιμάστε το, δουλεύει
#lifechanginghacks





air conditioner*= και όχι air condition. Το ένα είναι ΑΥΤΌ ΠΟΥ δημιουργεί την κατάσταση αέρα και το άλλο ΕΙΝΑΙ η κατάσταση αέρα.

Βρωμαΐκό**= βλ. Θερμαϊκός, αγαπημένη Θεσσαλονίκη.

Παιδικά παιχνίδια

Παιδικά παιχνίδια: τα αυτιά μας παρακαλούν το έλεος σας.

Πόσες φορές πήρατε ένα υπέροχο παιχνίδι, δώρο σε κάποιο παιδάκι, και με το που εμπηκαν μέσα οι μπαταρίες, οι γονείς του παιδιού 
πρασίνισαν ή άρχισαν να τρέμουν σαν το reminder που παίζει στη δόνηση.

εγώ το έζησα αυτό, 
και τώρα ....

το ζω στη πράσινη πλευρά της ιστορίας. 
Εγινήκαμε όπως το power plate όποτε ξεκινά ο ήχος του παιχνιδιού.

Οι ήχοι είναι τουλάχιστον ενοχλητικοί, κακής ποιότητας, 
κακής συχνότητας, 
επαναλαμβάνεται ασταμάτητα και Κυρίως 
ΠΟΛΛΑ ΔΥΝΑΤΑ.

Τα παιδιά??

Αχάπαρα, ξαπωλούν το παιχνίδι σε μια γωνιά αναμμένο και συνεχίζουν τη χαρούμενη τους ζωή. 
Εντομεταξύ το παιχνίδι κουτουλά όπως το 3D adventure game του 2005 πας τον καναπέ.

Και το volume είναι τόσο δυνατό που αιματώνουν οι τοίχοι που έχουν αυτιά.


Το χειρότερο? Μια φορά ήρτεν σπίτι μας παιχνίδι, που δεν ειχε switch off.




Δεν είχε Switch off ...


Αlice out 
(λαλουν το ακόμα τουτο στα έργα?)

Γιατί δε εγκυμονούν οι άντρες

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι πιστεύω που δεν εγκυμονούν οι άντρες, εν συντομία:



θα επικεντρωθούμε μόνο στη κοιλιά. Ούτε στα κόκαλα που ανοίγουν, ούτε στα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, ούτε καν τη στιγμή της γέννας. Μόνο στην κοιλιά.

η κοιλιά, ή μήπως Η Κοιλιά είναι κατασκευασμένη μόνο για μπύρες. Μόνο.

Η Κοιλιά είναι κατασκευασμένη για να συγκρούεται με άλλες αντίστοιχου μεγέθους κοιλιές, πράμα το οποίο εγκυμονεί κινδύνους στο έμβρυο.

Και  τέλος δεν γίνεται κάθε φορά που κλωτσά το μωρό να φωνάζουν ΓΚΟΟΟΛΛΛΛ. 

Κινδυνεύουν ήδη τα αυτιά του μετά την γέννα. 

(link here)

βλαμμένα όντα, and we love it.

Επέταξα (χάρισα) όλα μου τα τακούνια που φορούσα στους γάμους, γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, έχουμε ένα ντουλάπι παπούτσια και ρούχα μόνο για τους γάμους, ΟΚ, εν στη Κύπρο που ζούμε, καταλαβαίνω το.  
(εξαιρούνται Μερικοί άντρες, μερικοί όχι όλοι.)

Αυτό που δεν κατάλαβα ακόμα είναι αν το παπούτσι στρώνει πάνω στο πόδι ή αν "στρώνει" το πόδι πάνω στο παπούτσι.

Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα το πόδι μου, 

αν δεν παραμορφωθεί προσωρινά από το νέο παπούτσι που θα του βάλω δεν στρώνει.

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει αυτό το φαινόμενο?

Οκ με τα "επίσημα" παπούτσια καταλαβαίνω το...

με τα πάνινα? (βλ. αστεράκι), με τις παντόφλες των 5 ευρώ, των 70 ευρώ? 

Το πιο σπουδαίο είναι ότι πιστεύουμε ότι συνηθίσαμε να τα φορούμε και δεν μας ενοχλούν πλέον,

 μέχρι που μια μέρα βλέπουμε ότι τα δάκτυλα των ποδιών μας εγινήκαν βρουλούι.

Όπως τον γάρο που εψόφησε μόλις έμαθε να ζει χωρίς φαΐ.

Το ένα δάκτυλο πετάσετε πάνω που το άλλο και το τρίτο πάνω απο τα δύο κλπ (για όσους δεν ξέρουν τι είναι το βρουλούι παραθέτω βίντεο)

Είμαστε πολλά βλαμμένα όντα,

and we love it!!!!!

Η σκέψη ξεκινά από κάπου μέχρι να καταλήξει στο μυαλό μας.

Η σκέψη ξεκινά από κάπου μέχρι να καταλήξει στο μυαλό μας.

Αναλόγως θα υλοποιηθεί ή 

θα μείνει κρυμμένη στα άδυτα βρωμερά μας μυστικά.

για παράδειγμα:
θέλω να φάω παγωτό - πάω και τρώω --->  υλοποίηση
θέλω να τζιλιστώ μες τα πηλά - δεν πάω ---> κρυμμένη στα άδυτα                                                                          βρωμερά μας μυστικά



Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω αυτές τις μέρες με τη ζέστη είναι ότι λιώνουν οι σκέψεις μου και δεν προλαβαίνω να καταλάβω τι σκέφτομαι.
Η σκέψη ξεκινά που κάπου μέχρι να καταλήξει στο μυαλό μας, και νιώθω πολλά έντονα το στάδιο του αέρα του κουπανιστού να περιφέρεται στο άδειο μου κεφάλι και μην φτάνει ποτέ το σημείο να γινεί σκέψη.

Πυρώνω αρα δεν υπάρχω.

-κάθε Κυπραίος-

Αποξηραμένα φυτά

Σε μια εκκαθάριση σπιτιού ανακαλύπτουμε πολλά:

αποξηραμένα έντομα, με άριστα διατηρημένο σκελετό, 

το σημαντικό χαρτί που εσπάσαμε μια βδομάδα να ψάχνουμε πριν 6 μήνες, 

αράχνες ζωντανές κάτω από έπιπλα, (φυσικά)

και αποξηραμένα λουλουδια βουκεμβίλιας.

Βουκεμβίλιας!

που δεν έχουμε στην αυλή, 

που δεν έχει η γειτόνισσα, 

που δεν έχει ούτε η άλλη γειτόνισσα, 

που όλα τα σπίτια στη γειτονιά είναι κουκρί γύρω γύρω και μια γλαστρούα μπροστά,

με χώμα.

όχι βουκεμβίλια

έσπασεν με ο Γιαννής, 

(γιατί την λαλούμε Γιαννή? )

Kαι όμως η αυλή μου και το σπίτι μου είναι γεμάτα φκιόρα βουκεμβίλιας.

Λαλείς να εφύτεψεν ο άντρας μου τζιαί να μέν το πήρα είδηση....

σχολικές γιορτές

σχολικές γιορτές: 

το τίμημα της αγάπης των γονιών προς τα παιδιά.

Κουραστικές, κάποτε ανιαρές, σπανίως διασκεδαστικές και σίγουρα ποφκαρτικές !!!

Φέτος πήγα 4 γιορτές νηπιαγωγείων.

Κλάμαν ο λαός....

Και δεν εννοώ τα νήπια που βγαίνουν και σοκάρονται, ντρέπουνται και κλαιν...

Εννοώ εμένα, που το πολλή το κλάμα χάνω τη μισή γιορτή και φαίνομαι η υπερβολική μάνα που συγκινείται με το μωρό της, που είπε "θαλασσιές χάντρες" ...ΜΟΝΟ αυτό! 

Παρεξήγησης.

Κλαίω με το που εμφανίζεται το πρώτο ποσπορούι κάτω του ενός μέτρου πας την σκηνή.

Κλαίω και συγκινούμε που κρατούν χεράκια και χορεύουν, 

Κλαίω που λεν 2 γραμμές ποίημα, 

Κλαίω που δεν κλαιν, 

Κλαίω που ακόμα φορούν πανί και ξέρουν να συγκροτηθούν σε τόσο κόσμο.

Κλαίω που είναι τόσο ώριμα, 

και προπαντός Κλαίω με το πόσο ανώριμοι είμαστε, πόσο ανίκανοι να τα προστατέψουμε... (βλ. όλα τα θανατικά με τις ζώνες)

-Έλα να σου στήσω το παιχνίδι σου, έλα να σου μασήσω το φαί σου, όι εν θα φάς μόνος σου θα λερωθείς, έλα να σε κάμω μπάνιο...

- Μάμα, είμαι 18 χρονών.