σχολικές γιορτές:
το τίμημα της αγάπης των γονιών προς τα παιδιά.
Κουραστικές, κάποτε ανιαρές, σπανίως διασκεδαστικές και σίγουρα ποφκαρτικές !!!
Φέτος πήγα 4 γιορτές νηπιαγωγείων.
Κλάμαν ο λαός....
Και δεν εννοώ τα νήπια που βγαίνουν και σοκάρονται, ντρέπουνται και κλαιν...
Εννοώ εμένα, που το πολλή το κλάμα χάνω τη μισή γιορτή και φαίνομαι η υπερβολική μάνα που συγκινείται με το μωρό της, που είπε "θαλασσιές χάντρες" ...ΜΟΝΟ αυτό!
Παρεξήγησης.
Κλαίω με το που εμφανίζεται το πρώτο ποσπορούι κάτω του ενός μέτρου πας την σκηνή.
Κλαίω και συγκινούμε που κρατούν χεράκια και χορεύουν,
Κλαίω που λεν 2 γραμμές ποίημα,
Κλαίω που δεν κλαιν,
Κλαίω που ακόμα φορούν πανί και ξέρουν να συγκροτηθούν σε τόσο κόσμο.
Κλαίω που είναι τόσο ώριμα,
και προπαντός Κλαίω με το πόσο ανώριμοι είμαστε, πόσο ανίκανοι να τα προστατέψουμε... (βλ. όλα τα θανατικά με τις ζώνες)
-Έλα να σου στήσω το παιχνίδι σου, έλα να σου μασήσω το φαί σου, όι εν θα φάς μόνος σου θα λερωθείς, έλα να σε κάμω μπάνιο...
- Μάμα, είμαι 18 χρονών.
