Ναι, κάποιοι Κυπραίοι διαπρέπουν στο εξωτερικό αλλά και αυτοί έχουν το DNA της βλαμμενοσύνης που μας διακατέχει, είμαι σίγουρη.
Τι στο καλό?
Μια θεία φαντασμένη, ένα θείο στενόμυαλο,
μιαν μαμμα που να τον ταΐζει και που την μύτη
ή που να μεν τον αφήνει να φάει γιατί "τζιαμέ που επίες έκαμες σκεμπέ*", γιατί απλώς μιαν μάμμα που να σέβεται την όρεξη σου,
μια γιαγια, μιαν θεία, μιαν άγνωστη...δεν γίνεται!!!
Με τους συγγενείς καταλάβω το... να τους αγνώστους??
Πας κάπου με τα μωρά και αυτομάτως εννοείται ότι έχεις αφήσει τα μωρά νηστικά μια βδομάδα και όλοι προσπαθούν να μπουκώσουν
"ότι βρουν και δεν βρουν" τα μωρά, τα άγνωστα τους!
Αυτή είναι η Κύπρος μας που αγαπούμε.
Πας στο κατάστημα για σουτιέν και η κοπέλα με το που θωρεί τα μωρά,
κερνά τα οτιδήποτε έχει πρόχειρα μπροστά της.
(Κανένα σβηστήρι να μεν τους μπουκώσει στο τέλος με σχήμα κουφεττούας που τη βιασύνη της...)
Και οι άντρες?
Αν είναι σύγχρονοι ταΐζουν τους οι ίδιοι, αν είναι παλιοαρχαίες κκελλές, διατάσσουν ότι θηλυκό περάσει από δίπλα τους "πιεννε ρα κορου να φέρεις του μωρού ότι θέλει"
Και έτσι αποκτήσαμε μια περίεργη σχέση με το φαί, από γενιά σε γενιά, και το θεωρούμε τεράστια προσβολή να μεν φάει ο άλλος.
Μαλώνουμε με τους συγγενείς που την Αγγλία, Αμερική και Αυστραλία τα πρώτα 30 λεπτά επίσκεψης...
... και καταλήγουν να τρων γλυκό του κουταλιού, εχτεσινό φασολάκι-που-το-επέτυχα-πολλά-εχτές, φακές σημερινές που τες επεθύμησες και σουβλάκια γιατί εν έφαες αρκετά.
...πάω να φάω ραφκιόλες τωρά.
σκεμπέ* = αν και συνήθως αν δεν φτάσεις το μέγεθος του Αή Βασίλη της διαφήμισης, δεν θεωρείται σκεμπέ
