αισιοδοξια vs απαισιοδοξια

δεν ειναι απλά χαρακτηριστικό όπως το χρώμα των ματιών, που ακόμα και αυτό αλλάζει....
ειναι στάση ζωής...

"μα εισαι ποτζινους τους αισιοδοξους? " ρωτουν με καμια φορά απλά και μονο επειδη δεν ειμαι μιζερη, λες και ειναι καμια αρρωστια, ή κανενα κινημα τέχνης.. (!)..

κλαιουμαι καμια φορά,. και πολλα εκνευριστικά μάλιστα,
αλλα και πάλιν...
σε κάποια φαση δεν το αντέχει το συστημα μου
και συντονιζουμαι με την καλυτερη φυσικη επιλογη:
να σταθω στα ποδια μου και να νιωσω την σιγουρια οτι ολα θα πανε καλα...
γιατί να μεν πάνε?
γιατι να ειμαστε τοσο εγωκεντρικοι που να πιστεψουμε οτι η δικη μας η περιπτωση δεν θα πετυχει?
ειναι το ιδιο με το ...''εγω ειμαι πιο αρρωστος που σενα καμαρωστε με''...
εν εχουμε υποθεση οι ανθρωποι...

(συνεχιζεται επειδη πρεπει να φυγω απο τον υπολογιστη τωρα τωρα!!!)