ενώ ξέρουμε ότι συγκεκριμένες μας πράξεις είναι βλαμμένες
(που κάπου χάνουν...σε κάποια φάση τις έβλαψαν ή ακόμα καλύτερα. Βλάφτουν μας)
εξακολουθούμε να είμαστε τόσο συνδεδεμένες μαζί τους,
όσο να μην υπάρχει τίποτα για να αναφερθεί σε αυτό το κομμάτι της φράσης ώστε να ολοκληρωθεί η πρόταση,
αφού ο καθένας μας είναι τόσο ξεροκέφαλος
όσο και πάλιν να μην υπάρχει κάτι που να ισορροπήσει την πρότασή μου σε αυτό το σημείο
έτσι ώστε να περάσει σαν νόημα και να κάνει πέρα τα βλαμμένα μας για την καλύτερη δυνατόν ζωή που θα μπορούσε ένας άνθρωπος να προσφέρει στον εαυτό του και κατ' επέκταση στους γύρω του.
έτσι και αλλιώς ο καθένας μας κουβαλά τα βλαμμένα του, και δεν ακούει κανένα...
ούτε καν τον εαυτό του.
το μοτίβο είναι κάπως:
.....μόνο όταν το πάρω απόφαση θα αλλάξει κάτι
το θέμα είναι να αφήσω τους γύρω μου, να μου μουρμουρίσουν μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου
να δω την βλαμμένη μου συνήθεια, ή βλαμμένη απόφαση ή γενικά βλαμμένη ενδυμασία...ή βλαμμένη νοοτροπία, ή βλαμμένη βλαμμέμάρα ή μπορεί απλά μια βλάβη τηλεφώνου.
(ο καθένας με τα βλαμμένα του και τα θέματά του)
για βλάβες τηλεφώνησε στο.....
